تأثیر پروبیوتیک ها بر اسیدوز در نشخوارکنندگان

تأثیر پروبیوتیک ها بر اسیدوز در نشخوارکنندگان

طی تغذیه دام های نشخوارکننده با جیره پرانرژی (نسبت زیاد کنسانتره به علوفه) و یا با مقادیر زیاد کربوهیدرات‌های قابل تخمیر، میکروب های شکمبه میزان زیادی اسید لاکتیک و اسیدهای چرب فرار تولید می‌کنند که موجب اسیدی شدن بیش از حد شکمبه می شود. تجمع اسیدهای آلی در شکمبه و کاهشpH  شکمبه به کمتر از 6 باعث بروز علائم بالینی اسیدوز تحت حاد (SARA) می‌شود. 

اسیدوز در دام موجب بی‌حالی، افزایش تعداد تنفس و نبض، اسهال، بی اشتهایی و کاهش مصرف خوراک، کاهش وزن، کم‌آبی، لنگش، ضعیف شدن انقباضات شکمبه و کاهش چربی شیر می شود.

اسیدوز می‌تواند منجر به کاهش چربی شیر دام های شیروار و بیماری‌های لنگش، التهاب شکمبه، آبسه های کبدی، ذات‌الریه و مرگ دام شود.

تأثیر پروبیوتیک ها بر اسیدوز دام:

• پروبیوتیک‌های مختلف ازجمله لاکتوباسیلوس پلانتاروم، انتروکوکوس فاسیوم و ساکارومایسس سرویزیه موجب حفظ توازن اسیدی در شکمبه می‌شوند بطوری که باکتری های اسید لاکتیکی پروبیوتیک در زمان تجمع اسید لاکتیک و کاهش pH در شکمبه، با تحریک باکتری‌های مصرف‌کننده لاکتات موجب بهبود جذب لاکتات و جلوگیری از افزایش اسیدیته شکمبه می‌شوند. ثبات  pHدر شکمبه از خطر اسیدوز تحت حاد شکمبه (SARA) جلوگیری می‌کند.

• پروبیوتیک ها توانایی باکتری‌های شکمبه در متابولیسم اسید لاکتیک را افزایش داده و موجب بهبود تخمیر شکمبه، افزایش قابلیت هضم و مصرف ماده خشک در گاوهای شیری می‌شوند. 

• مصرف پروبیوتیک ها موجب کاهش میزان اسید چرب غیر استری در خون دام می‌شود که نشان‌دهنده استفاده کارآمدتر از انرژی غذا و افزایش مصرف ماده خشک می‌باشد.

• مصرف پروبیوتیک ها موجب افزایش جذب اسیدهای چرب فرار در شکمبه و جلوگیری از کاهش چربی شیر می‌شود.

• مصرف مداوم پروبیوتیک ها جهت مقابله با کاهش باکتری‌های شکمبه به‌ویژه در حیوانات مبتلا به اختلالات گوارشی مؤثر می‌باشد. 

به‌طورکلی استفاده روزانه از پروبیوتیک ها در خوراک دام از طریق کنترل و بهبود عملکرد شکمبه، در پیشگیری و درمان اسیدوز، پیشگیری از بیماری‌های مختلف ناشی از اسیدوز، مرگ دام و زیان‌های اقتصادی متعاقب مؤثر می‌باشد.