تأثیر پروبیوتیک ها بر لنگش دام
لنگش یکی از مشکلات مهم در گله های گاو شیری است که شیوع 35-17 درصدی در سطح جهان دارد. لنگش در دام با ضایعات اندام های حرکتی و بویژه سم همراه است. در دام های مبتلا به لنگش علائمی از جمله تب، درد، لنگیدن، بی اشتهایی، عدم تمایل به ایستادن یا حرکت جهت غذا خوردن و کاهش مصرف خوراک، کاهش تولید شیر و کاهش چربی شیر ایجاد می شود.
عوارض لنگش در دام ها
لنگش موجب کاهش وزن دام، باروری ضعیف، کاهش تولید شیر و حذف زود هنگام دام های مولد می شود.
در دام های مبتلا قبل از بروز علائم لنگش، کاهش تولید شیر قابل مشاهده است.
اختلالات متابولیکی همچون اسیدوز موجب تولید بیش از حد اسید لاکتیک و هیستامین در شکمبه می شود. تغذیه دام با سیلوهای فاسد و خوراک کپک زده نیز موجب ورود اندوتوکسین به خون شده که محرک آزاد شدن هیستامین است. ورود این ترکیبات به خون باعث انقباض عروق شده و در نتیجه موجب عدم خون رسانی کافی به سم، انتقال ناکافی اکسیژن و مواد مغذی جهت تشکیل بافت شاخی سم و همچنین فعال شدن آنزیم های تخریب کننده رشته های کلاژن می شود که به جابجایی و تخریب بند آخر انگشتان منجر می گردد. این واکنش ها در نهایت باعث خونریزی در بافت شاخی سم، لنگش و آسیب های سم می شوند.
تأثیر پروبیوتیک ها در لنگش:
• در زمان تجمع اسید لاکتیک حاصل از تخمیر کربوهیدرات ها در شکمبه، پروبیوتیک ها از طریق افزایش تعداد باکتری های مصرف‌کننده لاکتات موجب ثبات pHدر شکمبه شده و از بروز اسیدوز و متعاقباً ایجاد لنگش در دام ها جلوگیری می کنند.
• مصرف پروبیوتیک ها موجب افزایش جذب اسیدهای چرب فرار در شکمبه و جلوگیری از اسیدوز می شود.
• پروبیوتیک ها از طریق جذب اسیدهای چرب فرار در شکمبه موجب افزایش چربی شیر می شوند.
• پروبیوتیک ها از طریق افزایش باکتری های تجزیه‌کننده سلولز و افزایش فعالیت آنزیم های گوارشی در شکمبه موجب بهبود قابلیت هضم مواد غذایی، جذب مواد مغذی و سنتز ویتامین ها شده و بدین ترتیب مواد مغذی جهت تشکیل بافت شاخی سم ها را فراهم می کنند.
• پروبیوتیک ها از طریق تعدیل جمعیت میکروبی روده و بهبود عملکرد روده قادر به افزایش هضم آنزیمی پروتئین های میکروبی ایجاد شده در شکمبه و پروتئین های عبوری در روده هستند و مواد مغذی جهت تشکیل بافت شاخی سم ها را فراهم می کنند.
به طورکلی استفاده از پروبیوتیک ها در خوراک دام از طریق کنترل و بهبود عملکرد شکمبه و روده، در پیشگیری و درمان اسیدوز و متعاقباً پیشگیری و بهبود لنگش مؤثر است و از زیان های اقتصادی در گله های مبتلا به لنگش از جمله کاهش تولید شیر، افزایش فاصله زایش، حذف زود هنگام دام های مولد، هزینه های درمان، نیاز به مصرف آنتی بیوتیک ها و حذف شیر طی دوره مصرف داروها جلوگیری می کنند.
